Daniel

Rebecca keek het minuscule spleetoogje dat ons zojuist theatraal hoestend gepasseerd was geïrriteerd na. "Aansteller." mompelde ze, terwijl ze een extra diepe hijs van haar sigaret nam. "Bryan Wright." zei ze met een overdreven bekakt accent. "Het rijkeluiskindje is de sterspeler van het honkbalteam, maar kan niet tegen een beetje rook." Ik knikte instemmend en zoog zwijgend aan mijn eigen sigaret. "Zwart vandaag." mijmerde Rebecca. Ik keek haar vragend aan. Rebecca gebaarde naar het Aziaatje. "Hij draagt iedere dag een andere kleur Vanz. Oh, de zolen zijn wel paars. Hoe fancy..." Ik schoot in de lach. "Dat je je daar mee bezig houdt." zei ik hoofdschuddend. Rebecca krabte aan haar neus. "Je kunt een boel over iemand vertellen aan de hand van zijn schoenen, Dan." zei ze gewichtig. Ik grinnikte cynisch. "Wat, hoeveel centen ze hebben?" Rebecca deed een scheef knikje. "Onder andere... Maar meer dan dat. Vrouwen die rode stiletto's dragen kunnen bijvoorbeeld geen relaties onderhouden." Ik volgde haar blik naar de vuurrode hakken aan de uiteindes van Jade's superlange, dunne benen. Dat verzon ze duidelijk ter plekke, maar ik Jade's geval leek het wel te kloppen. Ze zat nog steeds voor zich uit te kijken met een gezicht alsof ze iets ontzettend smerigs moest gaan eten. "En meisjes met perfect gepoetste zwarte lakschoentjes zijn vaak enigzins neurotisch." vervolgde Rebecca. Haar blik ging nu naar June Tyler, die op een bankje zat te lezen. Iedereen wist dat June een flinke verzameling dwangneuroses had. "Jaja, zal allemaal wel. En wat betekent het als iemand gekleurde Vanz draagt?" Rebecca haalde haar schouders op. "Als ze er zoveel hebben zijn ze gewoon homo." "Onzin." mompelde ik nors. "Homo's spelen geen honkbal. Die spelen hockey. Of ze doen aan turnen of ballet." Ik nam een laatste trekje van wat er over was van mijn sigaret en drukte hem uit tegen de zool van mijn schoen. "Jouw wereld is zo simpel, Dan." verzuchtte Rebecca terwijl ze haar zonnebril weer opzette. Ik haalde mijn neus op en gooide het sigarettenstompje over mijn schouder. "Welnee." bromde ik terwijl ik weer overeind kwam en mijn tas pake. "Die van jou is gewoon ingewikkeld."