Daniel

Verontwaardigd keek ik hoe Rebecca op het magere scharminkeltje afliep en haar de peuk aanbiedt die ik zojuist gedraaid had. Het vreemde meisje nam hem dankbaar aan en boog naar Rebecca toe zodat die haar peuk aan kon steken. Lekker dan. Dan moest ik maar op zoek naar een winkel waar ik zelf peuken kon kopen. Onderweg zag ik het Ierse Snoepje. Ze had het blijkbaar weer goed gemaakt met haar vriendje, want ze liepen hand-in-hand. "Aah, wat schattig." mompelde ik cynisch, en ik maakte een overgeef-gebaar. Jade keek me fel aan. Haar haren zwiepten wild in het rond toen ze me de rug toekeerde. "Kom Beck, we gaan een stukje lopen." zei ze extra luid, zodat ik het kon horen. Ze trok aan zijn arm en die onnozele jongen volgde haar als een mak lammetje. Ik grinnikte en dacht terug aan wat Rebecca een tijdje terug zei. Ze hadden het nog lang volgehouden. Ik had ze twee weken gegeven. Als mijn voorspellingen uit zouden komen zou het ieder moment uit kunnen gaan, maar vooralsnog zagen ze er redelijk plakkerig uit. Ik haalde mijn schouders op en liep verder richting de richtingaanwijzer die een eindje verderop stond. Mijn gezicht betrok toen ik dichtbij genoeg was om te lezen. Het centrum van het dorpje waar we ons bezochten was de andere kant op; precies de kant die Jade en haar aanhangsel op liepen. Ik slaakte een diepe zucht en begon toch maar die kant op te slenteren. Nu maar hopen dat ze niet dachten dat ik ze achtervolgde...

Jade

Samen met Beck ging ik aan de rand van het meer zitten. Het gras was nog een beetje vochtig. "Als we nou eens beginnen met de opdrachten, dan hebben we de rest van de dag voor onszelf" Opperde Beck. Ik haalde mijn schouders op en sloeg het boekje open. Voor zover ik zag waren het vooral vragen over de geschiedenis van het meer, hier en daar afgewisseld met grote lappen tekst. "Oké, als jij deze maakt, doe ik de rest" Beck wees ongeveer de eerste helft van alle vragen aan. "Is goed" Ik haalde een pen, eentje met op het uiteinde het hoofdje van Hello Kitty, uit mijn tas en begon druk te schrijven. In een klein half uurtje hadden we alles af en bergde we de boekjes op in onze tassen. Beck stond op en trok me overeind. Ik vouwde mijn hand in de zijne en we stonden even stil. "Aah, wat schattig" hoorde ik iemand sarcastisch zeggen. Het was Daniël, de stinkende roker. Ik rolde met mijn ogen. "Kom Beck, dan gaan we een stuk langs het meer lopen." Ik trok hem zachtjes mee. Ik had het totaal niet op Daniël en zijn gay vriendinnetje Rebecca. Ik werd bijna misselijk van ze. Ze waren altijd aan het roken en ze zagen er niet uit. Bah, deed mij maar iemand zoals Beck, knap en goed verzorgd.

Rebecca

Daniel en ik wisselden een verveelde blik tijdens de uitleg van Mevrouw Adams. "Zes uur hier melden." herhaalde ik langzaam. "Het is nu pas halftwaalf. Wat moeten we in Godsnaam al die tijd doen?" "De opdrachten maken bijvoorbeeld?" prevelde Marley Eccleston, het streberige meisje dat altijd voor me zat bij Engels. Haar lange plastic napnagels tikten veelbetekenend op haar opdrachten boekje. Daniel lachte theatraal. "Jij maakt zeker een grapje." Marley stak hooghartig haar neus in de lucht en beende de andere kant op. "Veel plezier!" riep Daniel haar achterna. Hij plofte neer op het dichtsbijzijnde bankje. Ik ging ernaast zitten en graaide in mijn tas naar een pakje shag. "Prima tipjes, dit." zei ik tevreden terwijl ik een smal, opgerold reepje papier dat ik uit het opdrachtenboekje had gescheurd aan het uiteinde van een vloeitje legde. Daniel keek me bedelend aan. "Neem jij dan nooit zelf iets mee?" vroeg ik geërgerd. Daniel haalde zijn schouders op en griste het pakje shag uit mijn handen. "Ik koop zo wel ergens een pakje." mompelde hij nors. "Dan mag jij er eentje van mij roken." "Dat worden er twee." antwoordde ik streng. "Ook die van vorige keer." Daniel snoof minachtend. "Mierenneukster." zei hij zachtjes. Ik knikte instemmend. "Als het maar vrouwelijke mieren zijn." Mijn blik volgde een lang, mager meisje met piekerige zwartgeverfde haren. Ze keek beteuterd naar een leeg sigarettenpakje in haar hand. "Sorry Dan, plicht roept." zei ik snel, en ik plukte de versgedraaide peuk uit Daniel's handen en wipte overeind. "Dan krijg je er dus wel maar één!" riep Daniel me na terwijl ik met zijn peuk naar het meisje toeliep.

Bryan

Zodra de bussen waren gestopt met rijden was ik de bus uit gesprint. Ik was een beetje misselijk geworden van de rit. Ik had het nog nooit tegen iemand gezegd, maar ik werd nogal snel wagenziek. Ik stond aan de voet van een groot meer. Ik kon de overkant niet zien. "Bryan!" Pok! Er vloog een bal tegen mijn achterhoofd. Lachend pakte ik de bal en wierp ik hem terug. Iedereen was nu uit de bussen en de leraren probeerde orde te krijgen. Ik sloot me aan bij de groep. Mevrouw Adams deelde boekjes uit. "Hierin zitten opdrachten, het is de bedoeling dat jullie deze maken en ze aan het einde van de dag weer hier inleveren. Het is voor een punt dus doe je best. Jullie hebben tot zes uur vanavond de tijd om hier rond te kijken en de opdrachten te maken. Om zes uur is iedereen hier bij de bussen en dan vertrekken we terug naar school. Ben je te laat, dan zie je maar hoe je terug komt." zei ze. Ik nam een boekje aan. Snel bladerde ik er doorheen. Er stonden niet veel opdrachten in, veel vrije tijd dus. Matthew kwam naar me toelopen. "Ik weet een hamburger tent hier in de buurt, ga je mee?" vroeg hij. "Zullen we niet gewoon eerst die opdrachten maken?" vroeg ik. Matthew keek me aan alsof ik hem zojuist verteld had dat ik een obsessie had voor roze rokjes dragen. "Je gaat die opdrachten toch niet serieus maken?" vroeg hij. "Dat was ik eigenlijk wel van plan" Matthew haalde zijn schouders op. "Dan gaan we wel zonder je." Het leek net alsof er een emmer ijswater over me heen viel. Fijn, zulke vrienden. Met een boze blik keek ik Matthew na. Eikel. Ik ging op een stuk steen zitten en sloeg het opdrachtenboekje open. Geconcentreerd begon ik aan de opdrachten.

June

Ietwat schichtig liep ik door de bus. Ik was weer eens laat door mijn rituelen. De bus zat al best wel vol en de meeste plaatsen waren al bezet. Ik stond even stil bij Janet Nicholsen. De stoel naast haar was nog leeg, en ze keek me uitnodigend aan, maar mijn blik bleef hangen op de vuurrode zomerjas die ze droeg, en ik slikte moeizaam. Met een blik die hopelijk iets verontschuldigends had naar Janet liep ik door. De enige andere stoel die nog leeg was was die naast een blonde jongen. Ik aarzelde even, maar ging toen toch maar naast hem zitten. Hij droeg een wit shirt vol verfvlekken, en een ietwat versleten jeans. Vol bewondering keek ik naar de gaten en slijtplekken. Ik zou zoiets nooit kunnen dragen, al zou ik het willen. De jongen keek nauwelijks op toen ik naast hem ging zitten. Hij was geconcentreerd in een schetsboek aan het krabbelen. Pas toen ik drie keer zachtjes kuchte (als effect van de penetrante rooklucht waarvan de veroorzakers twee stoelen naar achteren zaten) leek ik hem op te vallen. "Oh..." zei hij dan ook lichtelijk gedesoriënteerd. "Hoi." Hij stak bij wijze van een groet zijn hand met potlood erin op. Ik glimlachte. "Hoi." zei ik terug. De jongen knikte even, alsof hij me wilde laten weten dat hij het gehoord had, en verdiepte zich toen weer in zijn tekening. "Ik ben June." prevelde ik snel. De jongen keek weer op. "Chris." zei hij met een klein lachje. Hij stak een verweerde hand naar me uit. Zijn vingertoppen waren grijs van het grafiet. Ik snoof, zoals ik altijd moest doen voordat ik iemand een hand gaf, en legde toen mijn kleine hand in de zijne. Toen hij mijn hand had losgetlaten, verdiepte hij zich weer in zijn tekening. Het leek erop dat hij de hele reis niet heel veel zou zeggen. Ik sloeg mijn armen om mijn tas heen, die op mijn schoot stond. En keek vredig uit het raam. Ik was blij dat ik niet naast Janet Nicholsen was gaan zitten.

Jade

De zonnige dag was afgelopen en heel wat dagen vlogen om.

Dag 14

De afgelopen dagen was het weer vreselijk geweest. Het had flink geregend en het was koud. Vandaag viel het mee. Het was evengoed niet warm en de zon brak niet echt door de wolken heen. Vandaag gingen we met onze school een dag naar Loch Ness. Ik schrok me wild toen iemand ineens een arm om mijn schouders heen sloeg. Toen er een kus op mijn rechter-slaap werd gedrukt wist ik dat het Beck was en kalmeerde ik een beetje. "Schrok je?" vroeg Beck. "Nee, ik deed alleen maar alsof, nou goed" zei ik. Mijn stem klonk geïrriteerd. Beck ging er verder niet op in. We liepen naar de gele schoolbussen die klaar stonden. "Wauw, ik heb hier zoveel zin in" zei ik sarcastisch. "Doe eens een keer positief, het kan hartstikke leuk worden, misschien zien we het monster van Loch Ness wel!" zei Beck. Hij klonk opgewekt. Ik rolde zuchtend met mijn ogen. We namen plaats in de bus. Voor ons zat Chris Matthews. In zijn eentje, zoals gewoonlijk. Hij had een schetsblok op zijn schoot liggen. Ik ging een beetje overeind staan zodat ik kon zien wat hij tekende. Het was een ruwe schets van een of ander meisje dat schuin tegenover heb in de bus zat. De bussen stonden op het punt om te vertrekken toen er nog twee gedaantes aan kwamen sjokken. Onder gemopper van de leraren liepen ze naar binnen en gingen ze vlak achter Beck en mij zitten. Een vieze rooklucht drong mijn neus binnen. Ik trok een vies hoofd en wierp even een arrogante blik in die richting van de twee. Ik liet mijn hoofd op Becks schouder rusten. Beck rook gelukkig wel lekker. Beck wreef over mijn schouder. De bus werd gestart en we reden weg van onze school. "Mam vroeg of ik van het weekend naar huis kon komen, ze gaan Mabon vieren met de clan" zei ik tegen Beck. "Ga je?" vroeg hij, hij keek me niet aan maar keek naar buiten. "Nee, ik doe niet aan die wazige dingen. Een beetje Goden danken voor een goede oogst en een vruchtbaar jaar, yeah right. Ik heb mijn moeder beloofd een zwarte en oranje kaars te branden en ik eet wel een appel extra" Beck grinnikte. Hij had geluk met zijn ouders, die waren een van de weinige uit ons dorp die niet aan Wicca deden. Mijn ouders waren de leiders van een clan, of coven. Vroeger moest ik mee doen met allerhande rituelen, ik vond het verschrikkelijk. Ik ben zelfs ingewijd geweest. Mijn nieuwe naam was Edana, zo werd ik in Ierland nogsteeds aangesproken. Edana betekende vlijtig, vurig, zoals ik was. Maar ik vond het grote onzin. Ik ben Jade, en niemand anders. Mijn ouders waren diep teleurgesteld toen ik uit de coven stapte. "Wil je wat te drinken?" vroeg Beck. Hij had met zijn vrije hand twee flesjes bruisend water uit zijn tas gehaald. Ik knikte. Beck en ik waren dol op bruisend water.

Daniel

Rebecca keek het minuscule spleetoogje dat ons zojuist theatraal hoestend gepasseerd was geïrriteerd na. "Aansteller." mompelde ze, terwijl ze een extra diepe hijs van haar sigaret nam. "Bryan Wright." zei ze met een overdreven bekakt accent. "Het rijkeluiskindje is de sterspeler van het honkbalteam, maar kan niet tegen een beetje rook." Ik knikte instemmend en zoog zwijgend aan mijn eigen sigaret. "Zwart vandaag." mijmerde Rebecca. Ik keek haar vragend aan. Rebecca gebaarde naar het Aziaatje. "Hij draagt iedere dag een andere kleur Vanz. Oh, de zolen zijn wel paars. Hoe fancy..." Ik schoot in de lach. "Dat je je daar mee bezig houdt." zei ik hoofdschuddend. Rebecca krabte aan haar neus. "Je kunt een boel over iemand vertellen aan de hand van zijn schoenen, Dan." zei ze gewichtig. Ik grinnikte cynisch. "Wat, hoeveel centen ze hebben?" Rebecca deed een scheef knikje. "Onder andere... Maar meer dan dat. Vrouwen die rode stiletto's dragen kunnen bijvoorbeeld geen relaties onderhouden." Ik volgde haar blik naar de vuurrode hakken aan de uiteindes van Jade's superlange, dunne benen. Dat verzon ze duidelijk ter plekke, maar ik Jade's geval leek het wel te kloppen. Ze zat nog steeds voor zich uit te kijken met een gezicht alsof ze iets ontzettend smerigs moest gaan eten. "En meisjes met perfect gepoetste zwarte lakschoentjes zijn vaak enigzins neurotisch." vervolgde Rebecca. Haar blik ging nu naar June Tyler, die op een bankje zat te lezen. Iedereen wist dat June een flinke verzameling dwangneuroses had. "Jaja, zal allemaal wel. En wat betekent het als iemand gekleurde Vanz draagt?" Rebecca haalde haar schouders op. "Als ze er zoveel hebben zijn ze gewoon homo." "Onzin." mompelde ik nors. "Homo's spelen geen honkbal. Die spelen hockey. Of ze doen aan turnen of ballet." Ik nam een laatste trekje van wat er over was van mijn sigaret en drukte hem uit tegen de zool van mijn schoen. "Jouw wereld is zo simpel, Dan." verzuchtte Rebecca terwijl ze haar zonnebril weer opzette. Ik haalde mijn neus op en gooide het sigarettenstompje over mijn schouder. "Welnee." bromde ik terwijl ik weer overeind kwam en mijn tas pake. "Die van jou is gewoon ingewikkeld."