Daniel

Verontwaardigd keek ik hoe Rebecca op het magere scharminkeltje afliep en haar de peuk aanbiedt die ik zojuist gedraaid had. Het vreemde meisje nam hem dankbaar aan en boog naar Rebecca toe zodat die haar peuk aan kon steken. Lekker dan. Dan moest ik maar op zoek naar een winkel waar ik zelf peuken kon kopen. Onderweg zag ik het Ierse Snoepje. Ze had het blijkbaar weer goed gemaakt met haar vriendje, want ze liepen hand-in-hand. "Aah, wat schattig." mompelde ik cynisch, en ik maakte een overgeef-gebaar. Jade keek me fel aan. Haar haren zwiepten wild in het rond toen ze me de rug toekeerde. "Kom Beck, we gaan een stukje lopen." zei ze extra luid, zodat ik het kon horen. Ze trok aan zijn arm en die onnozele jongen volgde haar als een mak lammetje. Ik grinnikte en dacht terug aan wat Rebecca een tijdje terug zei. Ze hadden het nog lang volgehouden. Ik had ze twee weken gegeven. Als mijn voorspellingen uit zouden komen zou het ieder moment uit kunnen gaan, maar vooralsnog zagen ze er redelijk plakkerig uit. Ik haalde mijn schouders op en liep verder richting de richtingaanwijzer die een eindje verderop stond. Mijn gezicht betrok toen ik dichtbij genoeg was om te lezen. Het centrum van het dorpje waar we ons bezochten was de andere kant op; precies de kant die Jade en haar aanhangsel op liepen. Ik slaakte een diepe zucht en begon toch maar die kant op te slenteren. Nu maar hopen dat ze niet dachten dat ik ze achtervolgde...

Jade

Samen met Beck ging ik aan de rand van het meer zitten. Het gras was nog een beetje vochtig. "Als we nou eens beginnen met de opdrachten, dan hebben we de rest van de dag voor onszelf" Opperde Beck. Ik haalde mijn schouders op en sloeg het boekje open. Voor zover ik zag waren het vooral vragen over de geschiedenis van het meer, hier en daar afgewisseld met grote lappen tekst. "Oké, als jij deze maakt, doe ik de rest" Beck wees ongeveer de eerste helft van alle vragen aan. "Is goed" Ik haalde een pen, eentje met op het uiteinde het hoofdje van Hello Kitty, uit mijn tas en begon druk te schrijven. In een klein half uurtje hadden we alles af en bergde we de boekjes op in onze tassen. Beck stond op en trok me overeind. Ik vouwde mijn hand in de zijne en we stonden even stil. "Aah, wat schattig" hoorde ik iemand sarcastisch zeggen. Het was Daniël, de stinkende roker. Ik rolde met mijn ogen. "Kom Beck, dan gaan we een stuk langs het meer lopen." Ik trok hem zachtjes mee. Ik had het totaal niet op Daniël en zijn gay vriendinnetje Rebecca. Ik werd bijna misselijk van ze. Ze waren altijd aan het roken en ze zagen er niet uit. Bah, deed mij maar iemand zoals Beck, knap en goed verzorgd.

Rebecca

Daniel en ik wisselden een verveelde blik tijdens de uitleg van Mevrouw Adams. "Zes uur hier melden." herhaalde ik langzaam. "Het is nu pas halftwaalf. Wat moeten we in Godsnaam al die tijd doen?" "De opdrachten maken bijvoorbeeld?" prevelde Marley Eccleston, het streberige meisje dat altijd voor me zat bij Engels. Haar lange plastic napnagels tikten veelbetekenend op haar opdrachten boekje. Daniel lachte theatraal. "Jij maakt zeker een grapje." Marley stak hooghartig haar neus in de lucht en beende de andere kant op. "Veel plezier!" riep Daniel haar achterna. Hij plofte neer op het dichtsbijzijnde bankje. Ik ging ernaast zitten en graaide in mijn tas naar een pakje shag. "Prima tipjes, dit." zei ik tevreden terwijl ik een smal, opgerold reepje papier dat ik uit het opdrachtenboekje had gescheurd aan het uiteinde van een vloeitje legde. Daniel keek me bedelend aan. "Neem jij dan nooit zelf iets mee?" vroeg ik geërgerd. Daniel haalde zijn schouders op en griste het pakje shag uit mijn handen. "Ik koop zo wel ergens een pakje." mompelde hij nors. "Dan mag jij er eentje van mij roken." "Dat worden er twee." antwoordde ik streng. "Ook die van vorige keer." Daniel snoof minachtend. "Mierenneukster." zei hij zachtjes. Ik knikte instemmend. "Als het maar vrouwelijke mieren zijn." Mijn blik volgde een lang, mager meisje met piekerige zwartgeverfde haren. Ze keek beteuterd naar een leeg sigarettenpakje in haar hand. "Sorry Dan, plicht roept." zei ik snel, en ik plukte de versgedraaide peuk uit Daniel's handen en wipte overeind. "Dan krijg je er dus wel maar één!" riep Daniel me na terwijl ik met zijn peuk naar het meisje toeliep.

Bryan

Zodra de bussen waren gestopt met rijden was ik de bus uit gesprint. Ik was een beetje misselijk geworden van de rit. Ik had het nog nooit tegen iemand gezegd, maar ik werd nogal snel wagenziek. Ik stond aan de voet van een groot meer. Ik kon de overkant niet zien. "Bryan!" Pok! Er vloog een bal tegen mijn achterhoofd. Lachend pakte ik de bal en wierp ik hem terug. Iedereen was nu uit de bussen en de leraren probeerde orde te krijgen. Ik sloot me aan bij de groep. Mevrouw Adams deelde boekjes uit. "Hierin zitten opdrachten, het is de bedoeling dat jullie deze maken en ze aan het einde van de dag weer hier inleveren. Het is voor een punt dus doe je best. Jullie hebben tot zes uur vanavond de tijd om hier rond te kijken en de opdrachten te maken. Om zes uur is iedereen hier bij de bussen en dan vertrekken we terug naar school. Ben je te laat, dan zie je maar hoe je terug komt." zei ze. Ik nam een boekje aan. Snel bladerde ik er doorheen. Er stonden niet veel opdrachten in, veel vrije tijd dus. Matthew kwam naar me toelopen. "Ik weet een hamburger tent hier in de buurt, ga je mee?" vroeg hij. "Zullen we niet gewoon eerst die opdrachten maken?" vroeg ik. Matthew keek me aan alsof ik hem zojuist verteld had dat ik een obsessie had voor roze rokjes dragen. "Je gaat die opdrachten toch niet serieus maken?" vroeg hij. "Dat was ik eigenlijk wel van plan" Matthew haalde zijn schouders op. "Dan gaan we wel zonder je." Het leek net alsof er een emmer ijswater over me heen viel. Fijn, zulke vrienden. Met een boze blik keek ik Matthew na. Eikel. Ik ging op een stuk steen zitten en sloeg het opdrachtenboekje open. Geconcentreerd begon ik aan de opdrachten.

June

Ietwat schichtig liep ik door de bus. Ik was weer eens laat door mijn rituelen. De bus zat al best wel vol en de meeste plaatsen waren al bezet. Ik stond even stil bij Janet Nicholsen. De stoel naast haar was nog leeg, en ze keek me uitnodigend aan, maar mijn blik bleef hangen op de vuurrode zomerjas die ze droeg, en ik slikte moeizaam. Met een blik die hopelijk iets verontschuldigends had naar Janet liep ik door. De enige andere stoel die nog leeg was was die naast een blonde jongen. Ik aarzelde even, maar ging toen toch maar naast hem zitten. Hij droeg een wit shirt vol verfvlekken, en een ietwat versleten jeans. Vol bewondering keek ik naar de gaten en slijtplekken. Ik zou zoiets nooit kunnen dragen, al zou ik het willen. De jongen keek nauwelijks op toen ik naast hem ging zitten. Hij was geconcentreerd in een schetsboek aan het krabbelen. Pas toen ik drie keer zachtjes kuchte (als effect van de penetrante rooklucht waarvan de veroorzakers twee stoelen naar achteren zaten) leek ik hem op te vallen. "Oh..." zei hij dan ook lichtelijk gedesoriënteerd. "Hoi." Hij stak bij wijze van een groet zijn hand met potlood erin op. Ik glimlachte. "Hoi." zei ik terug. De jongen knikte even, alsof hij me wilde laten weten dat hij het gehoord had, en verdiepte zich toen weer in zijn tekening. "Ik ben June." prevelde ik snel. De jongen keek weer op. "Chris." zei hij met een klein lachje. Hij stak een verweerde hand naar me uit. Zijn vingertoppen waren grijs van het grafiet. Ik snoof, zoals ik altijd moest doen voordat ik iemand een hand gaf, en legde toen mijn kleine hand in de zijne. Toen hij mijn hand had losgetlaten, verdiepte hij zich weer in zijn tekening. Het leek erop dat hij de hele reis niet heel veel zou zeggen. Ik sloeg mijn armen om mijn tas heen, die op mijn schoot stond. En keek vredig uit het raam. Ik was blij dat ik niet naast Janet Nicholsen was gaan zitten.

Jade

De zonnige dag was afgelopen en heel wat dagen vlogen om.

Dag 14

De afgelopen dagen was het weer vreselijk geweest. Het had flink geregend en het was koud. Vandaag viel het mee. Het was evengoed niet warm en de zon brak niet echt door de wolken heen. Vandaag gingen we met onze school een dag naar Loch Ness. Ik schrok me wild toen iemand ineens een arm om mijn schouders heen sloeg. Toen er een kus op mijn rechter-slaap werd gedrukt wist ik dat het Beck was en kalmeerde ik een beetje. "Schrok je?" vroeg Beck. "Nee, ik deed alleen maar alsof, nou goed" zei ik. Mijn stem klonk geïrriteerd. Beck ging er verder niet op in. We liepen naar de gele schoolbussen die klaar stonden. "Wauw, ik heb hier zoveel zin in" zei ik sarcastisch. "Doe eens een keer positief, het kan hartstikke leuk worden, misschien zien we het monster van Loch Ness wel!" zei Beck. Hij klonk opgewekt. Ik rolde zuchtend met mijn ogen. We namen plaats in de bus. Voor ons zat Chris Matthews. In zijn eentje, zoals gewoonlijk. Hij had een schetsblok op zijn schoot liggen. Ik ging een beetje overeind staan zodat ik kon zien wat hij tekende. Het was een ruwe schets van een of ander meisje dat schuin tegenover heb in de bus zat. De bussen stonden op het punt om te vertrekken toen er nog twee gedaantes aan kwamen sjokken. Onder gemopper van de leraren liepen ze naar binnen en gingen ze vlak achter Beck en mij zitten. Een vieze rooklucht drong mijn neus binnen. Ik trok een vies hoofd en wierp even een arrogante blik in die richting van de twee. Ik liet mijn hoofd op Becks schouder rusten. Beck rook gelukkig wel lekker. Beck wreef over mijn schouder. De bus werd gestart en we reden weg van onze school. "Mam vroeg of ik van het weekend naar huis kon komen, ze gaan Mabon vieren met de clan" zei ik tegen Beck. "Ga je?" vroeg hij, hij keek me niet aan maar keek naar buiten. "Nee, ik doe niet aan die wazige dingen. Een beetje Goden danken voor een goede oogst en een vruchtbaar jaar, yeah right. Ik heb mijn moeder beloofd een zwarte en oranje kaars te branden en ik eet wel een appel extra" Beck grinnikte. Hij had geluk met zijn ouders, die waren een van de weinige uit ons dorp die niet aan Wicca deden. Mijn ouders waren de leiders van een clan, of coven. Vroeger moest ik mee doen met allerhande rituelen, ik vond het verschrikkelijk. Ik ben zelfs ingewijd geweest. Mijn nieuwe naam was Edana, zo werd ik in Ierland nogsteeds aangesproken. Edana betekende vlijtig, vurig, zoals ik was. Maar ik vond het grote onzin. Ik ben Jade, en niemand anders. Mijn ouders waren diep teleurgesteld toen ik uit de coven stapte. "Wil je wat te drinken?" vroeg Beck. Hij had met zijn vrije hand twee flesjes bruisend water uit zijn tas gehaald. Ik knikte. Beck en ik waren dol op bruisend water.

Daniel

Rebecca keek het minuscule spleetoogje dat ons zojuist theatraal hoestend gepasseerd was geïrriteerd na. "Aansteller." mompelde ze, terwijl ze een extra diepe hijs van haar sigaret nam. "Bryan Wright." zei ze met een overdreven bekakt accent. "Het rijkeluiskindje is de sterspeler van het honkbalteam, maar kan niet tegen een beetje rook." Ik knikte instemmend en zoog zwijgend aan mijn eigen sigaret. "Zwart vandaag." mijmerde Rebecca. Ik keek haar vragend aan. Rebecca gebaarde naar het Aziaatje. "Hij draagt iedere dag een andere kleur Vanz. Oh, de zolen zijn wel paars. Hoe fancy..." Ik schoot in de lach. "Dat je je daar mee bezig houdt." zei ik hoofdschuddend. Rebecca krabte aan haar neus. "Je kunt een boel over iemand vertellen aan de hand van zijn schoenen, Dan." zei ze gewichtig. Ik grinnikte cynisch. "Wat, hoeveel centen ze hebben?" Rebecca deed een scheef knikje. "Onder andere... Maar meer dan dat. Vrouwen die rode stiletto's dragen kunnen bijvoorbeeld geen relaties onderhouden." Ik volgde haar blik naar de vuurrode hakken aan de uiteindes van Jade's superlange, dunne benen. Dat verzon ze duidelijk ter plekke, maar ik Jade's geval leek het wel te kloppen. Ze zat nog steeds voor zich uit te kijken met een gezicht alsof ze iets ontzettend smerigs moest gaan eten. "En meisjes met perfect gepoetste zwarte lakschoentjes zijn vaak enigzins neurotisch." vervolgde Rebecca. Haar blik ging nu naar June Tyler, die op een bankje zat te lezen. Iedereen wist dat June een flinke verzameling dwangneuroses had. "Jaja, zal allemaal wel. En wat betekent het als iemand gekleurde Vanz draagt?" Rebecca haalde haar schouders op. "Als ze er zoveel hebben zijn ze gewoon homo." "Onzin." mompelde ik nors. "Homo's spelen geen honkbal. Die spelen hockey. Of ze doen aan turnen of ballet." Ik nam een laatste trekje van wat er over was van mijn sigaret en drukte hem uit tegen de zool van mijn schoen. "Jouw wereld is zo simpel, Dan." verzuchtte Rebecca terwijl ze haar zonnebril weer opzette. Ik haalde mijn neus op en gooide het sigarettenstompje over mijn schouder. "Welnee." bromde ik terwijl ik weer overeind kwam en mijn tas pake. "Die van jou is gewoon ingewikkeld."

Bryan

Ik wierp de bal naar Matthew, een vriend van me. Ondertussen probeerde ik kleffe stelletjes en groepjes mensen op picknick kleden te ontwijken. Het boze gezicht van Jade spookte nog door mijn hoofd. Ik kreeg altijd de kriebels van haar, op een negatieve manier. Ik begreep niet wat iedereen in haar zag. Nou ja, ik zag het wel natuurlijk, Jade was mooi, maar zo'n ongelofelijke bitch. Ik keek naar mijn Vans schoenen. Vandaag had ik mijn zwarte, met paarse zolen. Het waren mijn favoriete schoenen. Ik rende langs Rebecca en Daniel. Met opzet begon ik te hoesten. Als er iets is wat ik haatte, dan was het sigaretten. Longen vernietigers. Dat mensen hun geld er aan verspillen. "Bryan! VANG!" De bal scheerde op me af. Ik stak mijn gehandschoende hand naar voren en ving de bal. Mijn ogen speurde het veld af, ik mikte en gooide de bal naar het persoon dat het verst van me af stond. Na een tijdje stopte we met gooien en gingen we ergens zitten. Het honkbalteam zat vol met mijn vrienden. Er was maar een iemand die ik niet mocht, maar die was ziek, dus die was er niet. We begonnen te praten over nieuwe tactieken om binnenkort de Fast Bee's te verslaan. Ze waren het sterkste honkbalteam in de competitie. Drie jaar op rij hadden ze ons verslagen, maar dit jaar moest het anders worden. Dit zou ons jaar worden.

Klein inspiratieloos stukje =.=)p

June

Nadat ik eindelijk klaar was alle pennen in mijn vakje recht te leggen stond ik op, schoof mijn stoel aan, en verliet het lokaal. De lessen waren al lang over, maar ik kon onmogelijk naar buiten gaan als mijn pennen niet recht lagen. Voor ik naar buiten kwam controleerde ik of alle knoopjes van mijn smetteloos witte bloesje nog dicht zaten, en mijn kousen niet afgezakt waren. Ik liep nog even langs de spiegel om te kijken of er geen plukjes haar los waren gegaan. Tevreden liep ik naar buiten. De zon scheen heerlijk, maar het grasveld zat nogal vol. Ik hield mijn adem ik toen ik langs een groepje rokers liep en liet me uiteindelijk voorzichtig op een bankje zakken. Toen ik eenmaal comfortabel zat pakte ik mijn tas om er een boek uit te pakken. Ik had een speciale editie van The Complete Works Of William Shakespeare, gebonden in zwart leer. De originele uitgave was in het rood, en die kon ik dus niet lezen, dus had ik deze speciaal besteld. Ik streek drie keer met mijn hand over de kaft van het boek. Dat moest altijd voordat ik een boek opensloeg. Ik had nog niet echt vrienden gemaakt op school. De meesten vonden me raar vanwege mijn dwangneuroses. Maar dat maakte niet uit, ik had mijn boeken. Ik kon me uren vermaken met Shakespeare. Soms ging ik voor de spiegel staan en las ik de monologen hardop voor. Ik wist er meerderen uit mijn hoofd. Ik hield van toneelspelen, maar alleen voor mezelf. Ik zou noout voor een publiek kunnen spelen, veel teveel zenuwen. Ik sloeg het boek op een willekeurige pagina open en begon te lezen.

Chris

Er vlogen flarden van gesprekken en radio muziek het kunst-lokaal binnen. Ik had vanwege het goede weer alle ramen wagenwijd open gezet. Voor me op tafel lag een schetsboek. Met mijn vulpotlood tikte ik op tafel. Wat zou ik vandaag eens tekenen? Ik stond op en liep naar een van de open ramen. Met mijn ellebogen steunde ik op de vensterbank. Ik tuurde naar buiten. Naar de mensen op het gras. Mijn oog viel op Jade en haar vriendje. Ik vond Jade mooi, maar ze was belachelijk arrogant, hebberig en jaloers. Zo kwam ze over althans. Zelden zag ik haar glimlachen. Toch had ik een paar van die momenten gezien. Ik had zin om zo'n moment vast te leggen op papier. Ineens wist ik het en ging ik terug naar mijn schetsboek. Ik schetste wat grondvormen en begon vervolgens aan het echte werk. Ik probeerde Jade vast te leggen op papier, op de manier zoals ik haar in mijn hoofd had opgeslagen. Met een glimlach natuurlijk. Het was niet zo dat ik op Jade verliefd was overigens, ik vond haar gewoon mooi. Ik had mijn schets redelijk snel klaar. Deze wilde ik gaan doen met verf. Ik liep met mijn schets naar het kopieerapparaat en kopiëerde het op een transparant vel. Vervolgens schoof ik het transparante vel onder een projector en vergrootte ik hem tot hij helemaal op het grootte vel paste dat ik klaar had gezet. Vanuit hier nam ik de lijnen over, wat vervelend werk was. Daarna kon ik aan de slag met de verf.

Rebecca

Ik slenterde door het gras, bellen blazend van een stuk knalroze bubblegum. Het was mooi weer vandaag. Overal lagen stelletjes in het gras te flikflooien. Of te ruziën. Ik keek even over mijn zonnebril heen en zag verderop een mooie brunette pissig voor zich uitkijken terwijl haar vriendje zorgeloos in het gras lag. Ik grinnikte in mezelf. Ik kende dat meisje wel... Of nouja... Ze kende mij waarschijnlijk niet. Als ik me niet vergiste was het Jade uit jaar 1 van de highschool section. Onder de jongens van mijn jaar stond ze bekend als Het Ierse Snoepje. En zo zag ze er ook wel een beetje uit. Hoewel... Eerder Het Ierse Zuurtje. Glimlachen zag ik haar niet vaak doen. Volgens mij was het een beetje een jaloers kreng. Ik speurde het grasveld verder af tot mijn blik op Daniel Cartwright bleef hangen. Ik liep naar hem toe en woelde met mijn hand door zijn toch al warrige haar. "Handen thuis, pot." beet Daniel me toe. Ik grijnsde en liet me naast hem in het gras zakken. "Hoe is het leven, Dan?" Daniel keek nors voor zich uit. "Wie gaf je toestemming om me 'Dan' te noemen?" Ik haalde mijn schouders op. "Dezelfde sukkel die jou toestemming gaf mij pot te noemen denk ik." zei ik, terwijl ik mijn schoudertas open ritste en er een pakje sigaretten uitviste. Ik pakte er een uit en stopte die in mijn mond. Daniel hield zonder iets te zeggen zijn hand op. "Schooier." mompelde ik terwijl ik een sigaret in zijn hand legde. Daniel stak de sigaret tussen zijn lippen en haalde een knalgele aansteker uit de zak van zijn trui. "Heb je dat gezien?" vroeg Daniel. Hij gebaarde met zijn hoofd naar Jade en haar vriendje. Ik knikte geamuseerd. "Troubles in paradise." Daniel blies een rookwolk in de richting van het oh-zo-gelukkige stelletje. "Ik geef ze twee weken." Ik schoot in de lach. "Zo lang nog? Ik denk dat Ons Ierse Snoepje over een paar dagen alweer op de markt is hoor. Iets voor jou?" Daniel keek me aan alsof ik net had verkondigd dat ik me wilde terugtrekken tot een celibatair bestaan in een klooster. "Dat iele grietje? Nee bedankt. Geef mij maar een echte vrouw." Hij maakte een gebaar ten hoogte van zijn borstkas. "Nee, ik dacht meer iets voor jou." Ik kuchte theatraal. "Wat voor vreselijks dat vriendje van d'r ook doet, het zal niet genoeg zijn om Miss Barbie-hetero tot de meisjes te bekeren, Dan." Daniel nam een flinke hijs van zijn sigaret. "Zit wat in." zei hij toen droog.

Jade

Mijn zwarte converse tas was best zwaar. Ik hees hem wat op terwijl ik richting buiten liep. Het was vandaag een van die weinige dagen waarop de zon goed scheen en er een fijne temperatuur was. Het grasveld om de school heen zat vol met allemaal mensen die hetzelfde uniform droegen als ik. Het duurde daarom ook even voor ik Beck zag zitten. Hij praatte met een meisje met lang gekruld blond haar. Ze was mooi. Ik voelde een steek van jaloezie en beende naar hem toe. Ik ging achter Beck staan en zette een geïrriteerde glimlach op. Het meisje keek een beetje angstig terug en liep daarna weg. Met een zucht ging ik naast Beck zitten. "Wie was dat?" vroeg ik. "Andrea, uit mijn klas" zei hij. Beck ging met zijn hand door zijn wat langer, donkerbruin, haast zwarte haar. "Vind je haar leuk?" "Jade, zoek niet overal iets achter" zei Beck en hij keek rond. "Hmpf" ik liet me achterover in het gras vallen en kneep mijn ogen dicht tegen de zon. "Beck, ik heb dorst" "Ja ja" Beck rommelde in zijn tas en haalde er twee flesjes water uit. "Hier" ik pakte een flesje water aan. "Pas op!" ik hoorde iets voorbij zoeven, gevolgd door een doffe klap. Beck greep naar zijn buik en ik schoot overeind. Er kwam een Aziatische jongen aanrennen. Ik kende hem, het was Bryan, sterspeler uit ons school honkbal team. "Kun je niet uitkijken!" riep ik boos. "Sorry" Bryan haalde zijn schouders op. Ik keek naar Beck. "Gaat het?" Beck knikte en pakte de honkbal die net in zijn buik was geramd. Hij gooide hem naar Bryan en die ging weer. "Wat een idioot" zei ik boos. "Jade, het was een ongelukje. Zo'n dingen gebeuren gewoon, het was niets ernstigs" zei Beck en hij ging op zijn rug in het gras liggen.

Introductie: Rebecca Jacobs; Daniel Cartwright; June Tyler

Naam: Rebecca ‘Beck’ Jacobs

Leeftijd: 19

Uiterlijk: Kort haar, aan de zijkanten opgeschoren met een lange, knalrode lok aan de voorkant de rest is pikzwart. Ze heeft een bleek, sproeterig gezicht met jukbeenderen die erg aanwezig zijn in haar gezicht. Haar lichtblauwe ogen zijn altijd omlijnd met dikke zware eyeliner en vaak ook nog donkergrijze oogschaduw. Ze is niet dik, maar vrij breed gebouwd en redelijk lang voor een meisje, maar door haar brede postuur valt dat minder op. Ze draagt vaak versleten spijkerbroeken en wijde shits en bloesjes. Haar nagels zijn meestal zwart gelakt. Ze heeft een piercing in het midden van haar onderlip die ze op school meestal uitmoet. Piercings zijn niet toegestaan. Ook heeft ze een tunneltje in haar linkeroor. In haar rechteroor heeft ze drie gaatjes; twee in de oorlel, en één bovenin. Ze kijkt nogal brutaal uit haar ogen.

Familie: Rebecca komt uit een extreem Christelijk gezin. Haar vader is pastoor, en haar moeder is een bloemetjesjurk-dragende huisvrouw en doet alles wat haar man haar opdraagt, hoe onredelijk het ook is. Haar broers Judas (21) en Jonathan (23) zijn allebei al getrouwd en het huis uit. Jo was vroeger een echt moederskindje en deed braaf wat haar gezegd werd, maar toch hield ze altijd al meer van speelgoedauto’s dan van barbies. Toen ze op haar 14e verliefd werd op haar schoolvriendin Christie begon ze te twijfelen aan haar religie. De priesters hadden het er namelijk altijd over dat de man voor de vrouw geschapen was, maar Rebecca was eigenlijk nooit geïnteresseerd in jongens. Toen ze een jaar geleden door haar ouders betrapt werd toen ze zat te zoenen met haar vriendin Denise gingen haar ouders door het lint. Toen Rebecca weigerde een hervormingsprogramma voor homoseksuele tieners te volgen stuurden ze haar naar de kostschool waar ze nu opzit. Jo heeft Denise sindsdien niet meer gezien.

Meer: Rebecca is kwaad op de wereld. Haar eigen ouders hebben haar verteld dat ze van haar walgde en al haar klasgenootjes van de Christelijke school waar ze naartoe ging verachtten haar nadat haat kleine geheimpje was uitgekomen. Daarna heeft ze haar uiterlijk drastisch veranderd en daarom ziet ze er zo extreem uit. Ze schopt overal tegenaan en heeft een hekel aan heteroseksuele stereotypen. Ze is erg protectief over de mensen om wie ze geeft en is niet bang voor een beetje geweld.

Naam: Daniel Cartwright

Leeftijd: 18

Uiterlijk: Daniel heeft warrig lichtbruin haar en donkerbruine ogen. Hij heeft een stevige kaaklijn en een nogal hoekig gezicht. Zijn ietwat zware wenkbrauwen staan meestal in een norse frons. Hij is niet dik maar best wel breed gebouwd. Hij draagt meestal versleten spijkerbroeken en houthakkersbloesjes of effen truien en T-shirts. Veel mensen vinden dat hij hem intimiderend door zijn postuur en zijn blik.

Familie: Daniel is als kind te vondeling gelegd in een weeshuis en is pas op zijn twaalfde geadopteerd door een Ray en Nancy Cartwright, een stel op leeftijd dat geen kinderen kon krijgen. Doordat hij pas zo laat in een gezin terecht kwam heeft hij nooit echt manieren geleerd. De Cartwrights hebben het wel geprobeerd, maar Daniel wilde er niks van weten. Hij deed wat hij wilde, en dat doet hij nog steeds.

Meer: Daniel is grof, onbeschoft, eigenwijs en opvliegend. Hij ziet de dingen nogal zwartwit en niemand kan hem vertellen wat hij wel en niet moet doen en denken. Hij is niet echt vriendelijk en maakt moeilijk contact, maar diep vanbinnen heeft hij een goed hart en een sterk rechtvaardigheidsgevoel.

Naam: June Tyler

Leeftijd: 17

Uiterlijk: June heeft steil kastanjebruin haar dat ze meestal in een staart of een knotje heeft. Als ze het los is kun je er vanuit gaan dat het altijd perfect gestyled is. Ze heeft grote donkerblauwe ogen met lange wimpers, die vrijwel altijd zijn voorzien van een bescheiden hoeveelheid make-up. Ze is vrij lang en dun, ze heeft vooral lange benen. Ze draagt meestal skinny jeans met een simpel shirtje. Van teveel versieringen wordt ze zenuwachtig. Ook zul je haar niet zo snel felle kleuren zien dragen, vooral geen rood. Daarvan krijgt ze allemaal mental images van bloed en verwondingen. In haar oren draagt ze meestal kleine ringetjes of onopvallende knopjes (de parels van die ze voor haar 12e verjaardag heeft gehad van haar oma zijn bijvoorbeeld erg geliefd).

Familie: June is enig kind was altijd een echt papa’s kindje, tot haar vader Gene toen ze 11 was een ernstig auto-ongeluk kreeg en in een coma raakte. Om de één of andere reden dacht June dat als ze hem trots zou maken, hij wakker zou worden. Dus deed ze extra haar best op school en hielp in het huishouden. Ze stak oefende veel met haar viool en besteedde bijna geen tijd aan zichzelf. Drie jaar lang was haar enige doel om haar vader trots te maken en hem zo te doen ontwaken, maar na al die tijd verkeerde haar vader in een vegetatieve staat. June en haar familie zijn inmiddels gestopt Gene te bezoeken. Haar moeder Karen heeft zich erbij neergelegd dat haar man niet meer wakker wordt, en June probeert dat ook, al hoopt ze ergens nog steeds dat hij op een dag zijn ogen opent.

Meer: June is door haar vader’s ongeluk erg prestatiegericht en doet zelden iets voor de lol. Ook leidt ze aan OCD en heeft een hele verzameling dwangneurose. Zo vermijdt ze bijvoorbeeld de kleur rood bij alles wat ze doet, moet ze drie keer met haar vingers knippen voordat ze de telefoon op mag nemen, krabt ze dwangmatig aan haar neus als iemand iets aardigs tegen haar zegt en mag niemand haar polsen aanraken. Zo heeft ze nog veel meer dwangneuroses, maar die komen van zelf wel aan het licht. Ondanks dit alles is June erg vriendelijk en beleefd. Ze is ook heel erg intelligent en zeer georganiseerd. Wel schiet ze snel in de stress als ze de dingen niet meer overziet.

Introductie: Jade Brennan; Bryan Wright; Chris Matthews

Naam: Jade Brennan
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Lang donkerbruin golvend haar. Het komt tot net onder haar schouderbladen. Ze heeft altijd twee gekleurde plukken erin zitten. Om de zoveel tijd zet ze er een andere kleur in, maar het is heel vaak donkerblauw. Ze heeft lichtbruine amandelvormige ogen. Links onder haar lip zit een klein moedervlekje. Ze is best lang voor een meisje en slank. Jade draagt het liefst skinny’s met hakken, maar dat gaat niet op de kostschool omdat ze daar een uniform moet dragen.
Familie: Jades ouders denken dat ze heksen zijn en doen aan Wicca. Jade daar in tegen is zo nuchter als wat en gelooft er niet in. Verder heeft ze geen broers of zussen.
Meer: Jade heeft een vriend Beck waar ze al twee jaar mee gaat (maar in het RPG is het zo over.) Ze komt oorspronkelijk uit Ierland, maar is met Beck naar de kostschool gegaan omdat ze het thuis niet meer trok. Haar ouders leiden een clan en Jade kan er niet tegen. Jade wilt het liefst duidelijkheid en geen zweverig gedoe. Ze is niet op haar mondje gevallen en komt voor zichzelf op, ze lijkt stoer, maar van binnen is ze een lief en onschuldig meisje dat verscholen zit onder haar make up masker.

Naam: Bryan Wright
Leeftijd: 18
Uiterlijk: Kort, bijna gemillimeterd zwart haar, donkerbruine ogen, hij ziet er Aziatisch uit. Hij is dus redelijk klein maar heeft wel een sportief lichaam. Dit komt omdat hij veel honkbal speelt. Hij heeft een verslaving aan Vanz schoenen en draagt buiten de school om graag shirts met felle kleurtjes.
Familie: Bryan is enig kind. Hij is de zoon van John Wright en Mei Ying Wright-Zhao. Vandaar dus zijn Aziatische look en Engelse naam. Zijn vader is eigenaar van een bedrijf dat technische gadgets ontwerpt en zijn moeder heeft een klein theezaakje.
Meer: Bryan leeft voor honkbal. Hij is niet het meest spraakzame persoon en heeft weinig vrienden. Maar als je hem als vriend hebt, heb je er een goede aan. Verder is hij rustig en goed op school.

Naam: Chris Matthews
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Blond warrig, sexy, haar. Hij heeft blauw grijze ogen en een iets grotere neus dan de gemiddelde mens. Toch staat het hem. Chris is best lang en hij is gewoon slank. Vaak draagt hij afgesleten broeken met een wit shirt dat vol met verf vlekken zit. Hij heeft ook áltijd een groot, zwart horloge om zijn pols, om zijn duim zit een dikke ijzeren ring, en hij heeft in zijn rechtse oor twee oorbellen.
Familie: Chris heeft een zusje Susan van 14 en een oudere zus Megan van 19. Zijn ouders zijn uit elkaar en hij woonde bij zijn moeder tot hij naar de kostschool ging. Zijn moeder is een lerares en zijn vader is schrijver.
Meer: Chris heeft een passie voor kunst. Schilderen, tekenen, boetseren, alles. En hij kan het ook goed. Chris uit zijn gevoelens door middel van kunst. Hij komt vaak stil en arrogant over, maar het is eigenlijk een echte goedzak. Hij is ook heel erg beschermend en snel jaloers.