Dag 14
De afgelopen dagen was het weer vreselijk geweest. Het had flink geregend en het was koud. Vandaag viel het mee. Het was evengoed niet warm en de zon brak niet echt door de wolken heen. Vandaag gingen we met onze school een dag naar Loch Ness. Ik schrok me wild toen iemand ineens een arm om mijn schouders heen sloeg. Toen er een kus op mijn rechter-slaap werd gedrukt wist ik dat het Beck was en kalmeerde ik een beetje. "Schrok je?" vroeg Beck. "Nee, ik deed alleen maar alsof, nou goed" zei ik. Mijn stem klonk geïrriteerd. Beck ging er verder niet op in. We liepen naar de gele schoolbussen die klaar stonden. "Wauw, ik heb hier zoveel zin in" zei ik sarcastisch. "Doe eens een keer positief, het kan hartstikke leuk worden, misschien zien we het monster van Loch Ness wel!" zei Beck. Hij klonk opgewekt. Ik rolde zuchtend met mijn ogen. We namen plaats in de bus. Voor ons zat Chris Matthews. In zijn eentje, zoals gewoonlijk. Hij had een schetsblok op zijn schoot liggen. Ik ging een beetje overeind staan zodat ik kon zien wat hij tekende. Het was een ruwe schets van een of ander meisje dat schuin tegenover heb in de bus zat. De bussen stonden op het punt om te vertrekken toen er nog twee gedaantes aan kwamen sjokken. Onder gemopper van de leraren liepen ze naar binnen en gingen ze vlak achter Beck en mij zitten. Een vieze rooklucht drong mijn neus binnen. Ik trok een vies hoofd en wierp even een arrogante blik in die richting van de twee. Ik liet mijn hoofd op Becks schouder rusten. Beck rook gelukkig wel lekker. Beck wreef over mijn schouder. De bus werd gestart en we reden weg van onze school. "Mam vroeg of ik van het weekend naar huis kon komen, ze gaan Mabon vieren met de clan" zei ik tegen Beck. "Ga je?" vroeg hij, hij keek me niet aan maar keek naar buiten. "Nee, ik doe niet aan die wazige dingen. Een beetje Goden danken voor een goede oogst en een vruchtbaar jaar, yeah right. Ik heb mijn moeder beloofd een zwarte en oranje kaars te branden en ik eet wel een appel extra" Beck grinnikte. Hij had geluk met zijn ouders, die waren een van de weinige uit ons dorp die niet aan Wicca deden. Mijn ouders waren de leiders van een clan, of coven. Vroeger moest ik mee doen met allerhande rituelen, ik vond het verschrikkelijk. Ik ben zelfs ingewijd geweest. Mijn nieuwe naam was Edana, zo werd ik in Ierland nogsteeds aangesproken. Edana betekende vlijtig, vurig, zoals ik was. Maar ik vond het grote onzin. Ik ben Jade, en niemand anders. Mijn ouders waren diep teleurgesteld toen ik uit de coven stapte. "Wil je wat te drinken?" vroeg Beck. Hij had met zijn vrije hand twee flesjes bruisend water uit zijn tas gehaald. Ik knikte. Beck en ik waren dol op bruisend water.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten