Bryan

Zodra de bussen waren gestopt met rijden was ik de bus uit gesprint. Ik was een beetje misselijk geworden van de rit. Ik had het nog nooit tegen iemand gezegd, maar ik werd nogal snel wagenziek. Ik stond aan de voet van een groot meer. Ik kon de overkant niet zien. "Bryan!" Pok! Er vloog een bal tegen mijn achterhoofd. Lachend pakte ik de bal en wierp ik hem terug. Iedereen was nu uit de bussen en de leraren probeerde orde te krijgen. Ik sloot me aan bij de groep. Mevrouw Adams deelde boekjes uit. "Hierin zitten opdrachten, het is de bedoeling dat jullie deze maken en ze aan het einde van de dag weer hier inleveren. Het is voor een punt dus doe je best. Jullie hebben tot zes uur vanavond de tijd om hier rond te kijken en de opdrachten te maken. Om zes uur is iedereen hier bij de bussen en dan vertrekken we terug naar school. Ben je te laat, dan zie je maar hoe je terug komt." zei ze. Ik nam een boekje aan. Snel bladerde ik er doorheen. Er stonden niet veel opdrachten in, veel vrije tijd dus. Matthew kwam naar me toelopen. "Ik weet een hamburger tent hier in de buurt, ga je mee?" vroeg hij. "Zullen we niet gewoon eerst die opdrachten maken?" vroeg ik. Matthew keek me aan alsof ik hem zojuist verteld had dat ik een obsessie had voor roze rokjes dragen. "Je gaat die opdrachten toch niet serieus maken?" vroeg hij. "Dat was ik eigenlijk wel van plan" Matthew haalde zijn schouders op. "Dan gaan we wel zonder je." Het leek net alsof er een emmer ijswater over me heen viel. Fijn, zulke vrienden. Met een boze blik keek ik Matthew na. Eikel. Ik ging op een stuk steen zitten en sloeg het opdrachtenboekje open. Geconcentreerd begon ik aan de opdrachten.